Maartse schrijfbui
Er waren eens… veel lege regels in mijn Atoma-schrift. En dat zijn ze al de hele dag. Ten einde rook ik raad, maar alleen buiten! Schemering.
Vinken-vivace’s bovenop de houtschuur en meesjes souffleren kool- en pimpelzinnetjes. Van een hoogstamtakkenbos klapklapklapperdeklapt een duif naar een volgende. De haan kraait dat de zon ondergaat. Ja, dat zien we zelf ook wel, krassen wat kraaien en mijn pen, bijna onleesbaar.
Binnen gaan de lichten aan en ‘t sigaarstompje brandt tegen m’n vingers. Ergens slaat een kerkklok, die van Watou. Stilte na de gisterse storm en koud bleekt de maan, nog lang en geduldig.
Paul Braamberg/Watou, maart 2019.