Randland | V - Drohobytsj
[…] maar het best voel ik me daar waar ik nog nooit ben geweest, de stad waar ik dankzij De kaneelwinkels van Bruno Schulz ben gekomen. Dat is voor mij de mooiste stad ter wereld, die er niet meer is, en waarschijnlijk dus daarom.[…] Het liefst [woon ik] in Drohobytsj. Na het lezen van De kaneelwinkels ben ik daarheen verhuisd en ik woon er nog steeds, en doet het ertoe dat ik er nooit ben geweest?
Bohumil Hrabal
Het motregent in Drohobytsj, niet in de stad die er niet meer is. Zo begint ons bezoek aan de stad die er wel is, modderig en betongrijs en het maakt weinig uit of de ruitenwissers zwiepzwiepen of nietzwiepen. Filerijden over een bemodderde, half opgebroken rondweg vol oude auto’s. Tomtom mompelt zich weersprekende instructies. Eindelijk de mud-faced Peugeot ingeparkeerd.
Regenjassen aan, brillen geraken motbestoven. Opgebroken straat naar marktplein, half opgebroken marktloos marktplein – maar de stukken die af zijn, zijn kéúrig. Eerst koffie, dan op zoek naar Schulz.
In de eerste кава kunnen we níét naar het toilet, want vanwege de pleinwerkzaamheden is de riolering afgesloten. De serveersters laten duidelijk merken dat het ónze fout is dat we naar de wc willen die er niet is. ‘Nou, gaat u nog koffie bestellen?’
We waren gewaarschuwd, zeggen we tegen elkaar. Drohobytsj, de stad die er wel is, blijkt mottig opgebroken moppermodder, is rioolgestoord, is reëel-bestaand post-socialisme van de zwaarste categorie. Maar ach, hadden we niet op veel meer van zulke confrontaties gerekend? Onbeschofte bediening immers, zeggen Noordkust en Westkust tegen Bohemia en Moravia, dat overkomt ons voortdurend in jullie eveneens ex-socialistische Tsjechische Republiek. Dus eigenlijk valt Drohobytsj best mee.
De volgende кава is inderdaad prima maar – duizend verontschuldigingen – óók geen werkzame wc. Het toilet in het keurig gerestaureerde stadhuis, midden op het plein, werkt tot onze grote opluchtingen wel. Terug naar de reeds bestelde hete espresso, cappuccino en amerikano. En strudel met warme vanillesaus. Njam. Waar zijn de sporen van Bruno Schulz?
Het plein blijkt boekwinkelloos. Naast het stadhuis een stads-informatie-systeem-paal met louter oninteressante bedrijfspresentaties. Daarachter verstopt een VVV-tje, middagpauzedicht natuurlijk. Dan maar naar de grote synagoge gemoddersjokt. Mooi pastelgroen gerestaureerd, maar ook dicht, en de beheerder telefonisch onbereikbaar. Teruggesjokt. Ja, zeggen we tegen elkaar, nu worden we toch wat moedeloos. Deze stad mot ons echt niet. Snel doorrijden naar de Karpaten!
Maar dan blijkt de VVV eindelijk open en zo begint, behalve de motregen, Drohobytsj, de stad die er wel is, te kantelen: we krijgen een duidelijke meertalige gratis stadsplattegrond en omcirkelen daarop onze twee bezoekdoelen. De wandeling naar het eerste, de Bruno-Schulz-expositie in het Stedelijk Museum, gaat langs een fraai park, waar ergens ons tweede doel moet liggen, en langs fraaie villalanen.
Het Stedelijk, een grandioos gerestaureerd stadspaleis, blijkt geopend. Ademloos en motstuif-brilbeslagen treden we binnen.
Regenjassen aan, brillen geraken motbestoven. Opgebroken straat naar marktplein, half opgebroken marktloos marktplein – maar de stukken die af zijn, zijn kéúrig. Eerst koffie, dan op zoek naar Schulz.
In de eerste кава kunnen we níét naar het toilet, want vanwege de pleinwerkzaamheden is de riolering afgesloten. De serveersters laten duidelijk merken dat het ónze fout is dat we naar de wc willen die er niet is. ‘Nou, gaat u nog koffie bestellen?’
We waren gewaarschuwd, zeggen we tegen elkaar. Drohobytsj, de stad die er wel is, blijkt mottig opgebroken moppermodder, is rioolgestoord, is reëel-bestaand post-socialisme van de zwaarste categorie. Maar ach, hadden we niet op veel meer van zulke confrontaties gerekend? Onbeschofte bediening immers, zeggen Noordkust en Westkust tegen Bohemia en Moravia, dat overkomt ons voortdurend in jullie eveneens ex-socialistische Tsjechische Republiek. Dus eigenlijk valt Drohobytsj best mee.
De volgende кава is inderdaad prima maar – duizend verontschuldigingen – óók geen werkzame wc. Het toilet in het keurig gerestaureerde stadhuis, midden op het plein, werkt tot onze grote opluchtingen wel. Terug naar de reeds bestelde hete espresso, cappuccino en amerikano. En strudel met warme vanillesaus. Njam. Waar zijn de sporen van Bruno Schulz?
Het plein blijkt boekwinkelloos. Naast het stadhuis een stads-informatie-systeem-paal met louter oninteressante bedrijfspresentaties. Daarachter verstopt een VVV-tje, middagpauzedicht natuurlijk. Dan maar naar de grote synagoge gemoddersjokt. Mooi pastelgroen gerestaureerd, maar ook dicht, en de beheerder telefonisch onbereikbaar. Teruggesjokt. Ja, zeggen we tegen elkaar, nu worden we toch wat moedeloos. Deze stad mot ons echt niet. Snel doorrijden naar de Karpaten!
Maar dan blijkt de VVV eindelijk open en zo begint, behalve de motregen, Drohobytsj, de stad die er wel is, te kantelen: we krijgen een duidelijke meertalige gratis stadsplattegrond en omcirkelen daarop onze twee bezoekdoelen. De wandeling naar het eerste, de Bruno-Schulz-expositie in het Stedelijk Museum, gaat langs een fraai park, waar ergens ons tweede doel moet liggen, en langs fraaie villalanen.
Het Stedelijk, een grandioos gerestaureerd stadspaleis, blijkt geopend. Ademloos en motstuif-brilbeslagen treden we binnen.
© Paul Braamberg 2022.