De blauwe-hesjes-dialoogpolitie vindt onze gele Amnesty-hesjes ‘provocerend’ maar die houden we aan want klimaat is ook een mensenrecht.

 Zo verzamelen we een uur voor de rest van Europa bij de Michaëlkerk. Regenboogbevlagde lhbtqi-plussers zoeken onze nabijheid, die is voor hen veiliger. Zou het?

 Iedereen fotografeert iedereen, ook de musculatuursportschooltypes buiten de dranghekken. Of gebruiken die hun mobieltjes om militie-vriendjes op te trommelen?

 Wij demonstranten doen voor elkaar net alsof we die types niet in de gaten houden.

 We zijn met minstens duizend, samen sterk, en lopen naar het presidentieel paleis. Een poort klapt open. Denderen er stormtroopers naar buiten?

 Nee, een meedemonstrerende kinderklas mag binnen komen theedrinken. Sympathiek!

Je wordt gebeld, ge-sms-t, geïnterviewd, alles tegelijk, net een gewone mensenrechten-demonstratie thuis. Maar hier tolereren ultranationalisten normaal alleen demonstraties tegen het onrecht in de Buk-raketregio, Donbas en Krim, waar ze het recht van de sterkste hebben geleerd: killen-of-gekild-worden. Zo dichtbij een burgermoord-regio ben je niet vaak: alleen dranghekken tussen ons en die sportschoolbonken.

 Gelukkig berichten onze mobieltjes dat inmiddels een paar miljoen klimaat-Europeanen achter ons aan marcheren, gezaamsterk, pan-Europees: vandaag werkt het en vanwege het tijdsverschil lopen wij een uur voor!

 Tevreden terug naar kantoor. De verdere middag geef je een workshop Organizational Development. Vanaf morgen ga je vakantie vieren terwijl je Amnesty-collega’s in Kyiv achterblijven, met hun constante kans op inelkaarslag. Solidair bij hen blijven? Maar zij zijn opgetogen dat wij hun land komen betoeristen. Bij het afscheid schenkt iemand je een Karpaten-bergwandelkaart. Zo is Oekraïne gewoon een gewoon land met buitengewoon aardige mensen.

© Paul Braamberg 2023