Bij het ochtendkoffiekrijgsberaad maken we de kapitale fout: natuurlijk willen we dieper de Karpaten in, maar kijk, een weggetje door een dal parallel aan dit, maar oostelijker, lijkt veel romantischer dan de drukke E-weg langs Skole. Bovendien, al omrijdend kunnen we een begraafplaats of twee extra bezichtigen, waarover later, alsook een museale bossmalspoorlijn, die vandaag niet rijdt. Vyhoda, ‘voordeel’, heet die plaats ook nog eens – het sarcasme van die hint is nog onbegrepen.

Na die dagvullende omrijding begint kalmpjes de avond te vallen. Het volgens de kaart kleine weggetje is breed en biljartglad en toch merkwaardig leeg – aan die hint is niets sarcastisch, toch rijden we door.
 Welaan, voorbij het volgende dorp begint het …

En twee uur, dertig kilometer en zeventigmiljoen potholes later, in Myslivka, wordt het te potholy dark om verder te rijden.
 Het hotelletje is very basic, zegt de uitbaatster zelfverzekerd, en dat klopt. Is ook erg goedkoop en wifi inbegrepen.
 Paddenstoelensoep, deegwaren, bier en kwas vloeien rijkelijk en onze stand-van-Oekraïne-discussie klotst nog rijkelijker, nu fijn gekruid met potholes – alles beter dan het mijnenveld der Holo-gramschappen.
 De volgende ochtend bekijken we onze rijkelijke-klots-discussie-aantekeningen en verhelderd door een voortreffelijke espressomachine besluiten we die te schrappen. Er zal heus een minder warrige discussieavond komen, geschikter voor dit reisverslag.