Snelle notities, zwabberende schriftregels in voortzwindende auto.

Door een breed dal crossen we oostwaarts, langs een spoorlijn en een rivier. Links, achter wolkenflarden de bergen. Rechts kun je bij viaducten onderdoor het hoge spoortalud en overheen de rivier af en toe de EU zien: Roemenië.

De bekende leemkleurige dorpen en –stadjes doorcrossen we. Maar gaandeweg, zeg maar crossenderweg, verandert het beeld. Een dorp van rode huizen, groene, blauwe, gele, pastel all over. Met niet een maar twee, drie verdiepingen, en erkers, balkons, balustrades, bogen, galerijen. Grote bouwbedrijf- en meubel-billboards. Nee, geen tijd voor foto’s. Jammer, kitscheriger kan het niet worden.

In het volgende dorp alle huizen, zeg maar paleisjes, spierwit. Verdiepinkje erbij ten opzichte van vorige dorp en tierelantijnen in het kitschkwadraat. Dezelfde maxi-billboards maar in het Roemeens, blijkbaar een dorp van de Roemeense minderheid of de Roemeenstalige Roma-minderheid.

 Nee, tijd voor foto- noch café-au-lait- noch pasticcio-stop. Jammer, hadden we onze niet geringe Romaanse-taalfamilie-kennis eindelijk kunnen épater.

Volgend dorp, zeg maar stadje, nóg kitscheriger, nóg een verdiepinkje erbij, en de tierelantijnen nóg kwadratiger, achtste macht inmiddels. Welke minder- of meerderheid woont hier? Maar voorbij zijn we alweer.

Het zestiende-machtsdorp: huizen groot als Schönbrunnen, aanbouwsels groot als huizen, met pilaren groot als tempels. Daken echt-blad-verguld, zelfs ook de dakgoten, raamkozijnen en deurposten. Dit Roma-dorp heeft gewonnen en voorbij zijn we.

 Waarom stoppen we niet, waarom geen foto’s? Niemand durft het elkaar te vragen terwijl we op onze horloges kijken.