Rode
route rechtsaf over voetbruggetje. Tussen houten
relingen beginnen we te klimmen, lösstig te slipperen, het pad een holle-weg-in-wording.
Langzamerhand
groeien de afstanden tussen ons, we lopen samen alleen, je weet zeker dat de
voorsten op je zullen wachten. Buiten adem. Jas uit. Op de app Mapy.cz
(uitstekend bereik hier) staat het pad haaks op almaar dichterbijeenliggende
hoogtelijnen. Even omdraaien. Zweet van voorhoofd vegen. Tegenovergelegen
bergen in de wolken. Kolotsjava, van boven gezien H-vormig lintdorp. Ha, je
weet zeker, en ook dat de anderen dat zeker weten: als deze Karpaten destijds
niet door de Sovjet-Unie van ons waren afgepakt, zou dit H-dal veel welvarender
zijn geweest, dus het uitzicht minder pittoresk. Verder klimmen.
Bij boomgrens (is die natuurlijk of door overbegrazing?) treffen we elkaar. Mist, koude wind, koude zweetrug, jas aan. Dan zadel op de grasgraat, links en rechts gaat het bergop de mist in. En aan de achterkant bergaf gaat het ook de mist in.
Uitpuffen bij richtingaanwijzer in Tsjechoslowaakse stijl: elke route een eigen kleur en eigen geëmailleerd bordje. Maar wat een lege PET-flessen-,sardineblikjes- en sigarettenpakjeszooi! En nergens een prullenbak, we ergeren ons allenvier.
Verder klimmen we over de grasgraat. Windkracht acht en afwisselend wolken, zon, mist, regen. Zo dagenlang doorgaan, we willen het allemaal, al weet ex-Karpatenschapenhoedster Bohemia dat de schapenhoeders al terug het dal in zijn, de meeste schapen geslacht, de meeste herders aan de samohonka. En als de portemonnee leeg is en de samohonka op, zullen ze eindeloos hout kloven want de eerste sneeuw zou morgen al kunnen vallen, dus niks dagenlang doorgaan over de geëxponeerde grasgraat …Op de eerste subtop staat een telefoonmast – vanuit het dal leek die klein, hier is-t-ie reusachtig en foeilelijk. Maar wel goed bereik in hele H-dal! Het gebouwtje aan de mastvoet is géén berghut, zegt de bewaker in het Russisch, dus lunchen we klapperkauwend in de windschaduw van dat gebouwtje. Waarom vroegen we niet om binnen te mogen, vraagt ieder bij zichzelf af.
De 1568m-hoofdtop is nog minstens 400 hoogtemeters klimmen maar we zijn geen toppensnellers, we keren terug.Teruggedaald onder de boomgrens, op een bosbessenhellinkje tussen fijnsparren, vinden Bohemia en Moravia de eerste eetbare paddenstoelen van deze reis. Schemerige plukorgie. Noord- en Westkust tonen begrip en weinig ongeduld.
Het laatste stukje, bijna bij Kolotsjava, zouden we een shortcut kunnen nemen over het kerkhof. Oké, schiet op, het is bijna donker.
Maar onderaan het kerkhof blijkt geen uitgang. Klim over hek, door die achtertuinen zullen we gelijk bij de kroeg zijn! Helaas, gemeenschreeuwende en stenengooiende achtertuinjongens laten dat niet toe.
‘Rotjongens,’ zeggen we tegen elkaar. ‘Als deze Karpaten nog bij ons hadden gehoord, hadden ze zich fatsoenlijk gedragen.’
Teruggeklauterd met hoofdlampjes op, over vaag zichtbare kerkhofpaadjes naar de officiële in/uitgang, een stuk hogerop op de helling. We schrikken van omstotende zinken emmers die bodemloos en omgekeerd op veel graven staan, wat merkwaardig, en de Kolotsjavanen zullen schrikken van dwaallichtjes op hun berghelling-kerkhof.
Ieder weet zeker, en ook dat de andere drie dat zeker weten: als ons land nog bij deze Karpaten had gehoord, waren we nooit aan de shortcut over het kerkhof begonnen, hadden we ons meteen beschaafd gedragen.
