Dood voor drie
Auteurs stabatpateren over schaduwkinderen en tonio’s, exhibitioneren hun hafmo-leed. Dood is des levens enige zekerheid, is voorspelbare bestseller. Dood is leegte voor de een, inspiratie voor de ander, necro-emo voor de derde, so what?
Is een lege stoel, een schaakbord met alleen zwart, mat in 0 zetten. Is warme woorden voor nabestaanden die zomaar uit je pen vloeien. De dood knipt en schept banden, breekt en brengt geluk. Maar doodse leegte is niks, leegte bestaat niet.
In gedachten schaak en praat ik nog vrolijker met Daan, Zuzana, meneer Weehuizen, oma, pa dan in vroegere gedachten. Dood bestaat niet. Vergetelheid daarentegen
Dood kan ook in 10 woorden:
Doodgaan is proces, zwaarst voor aanstaande nabestaanden. Mijn schoonmoeder bijvoorbeeld.
©
Paul Braamberg