Zie ze lopen, mijnheer, over mijn land. Mijn vlakke land. Verjaagd als honden, de adem gestolen, verkleumd tot op het bot. Hun lijven gebogen tegen de westenwind, onder de wolken waar wij allen dwergen zijn. Ze waaien over van zuid naar noord, vluchtend van noodlot naar belofte. Zwarte ogen, gebroken stemmen, tot nederigheid gedwongen en vooral bang. Iets te eten, wat water misschien voor mijn kind? Transport, alstublieft!
De regen daalt neer op straten en pleinen. De noordenwind slaat met venijn in dagen van domme regelmaat. Nu weent mijn land, mijnheer, mijn vlakke land. Het zijn mensen, vergeet dat nooit.
(Mijn vlakke land is een 100-woordenverhaal vol Brelse passie van de grote 100-woordenspecialist en schrijfwereldmedereiziger Mieke Vandromme. Het is zogezegd een Drombergwereldreisverslag. Mieke, hartelijke braambergwerelddank voor je bijdrage!)