Randland |
IV - Lviv
Het Lychakiv-kerkhof glooit tegen de Lychakiv-heuvel en stamt uit ka-oe-ka Habsburger tijden. Net als downtown komen bussen vol Polen hier hun geschiedenis bekijken, en iedereen die er zo uitziet moet entree betalen.
Je betaalt niets want je verjaardagscadeau is ka-oe-kratis. Je negeert het entreegeldmannetje dat de politie wil bellen en loopt snel door …
Mooie oude bomen en mooie oude Poolstalige katholieke graven. Maar vooral oud nationalisme: een sectie is voor gesneuvelde Orlata (‘kleine adelaars’), de Poolse verdedigers van Lwów in de Pools-Oekraïense/Sovjet oorlog (die van Isaak Babels Rode Ruiterij). Tijdens het Sovjet-communisme werd die sectie voor vernietiging gered door Poolse bouwvakkers die in de omgeving wegen aanlegden. Als ‘tegenwicht’ is er dichtbij een sectie met UPA[1]-soldaten, inclusief leden van de SS-divisie Galizien.
Het moet een fijne verjaardag blijven, daarom verlaat je het kerkhof aan de achterkant en klim je over een laag muurtje: je wilt niet beboet worden vanwege niet-betaald toegangsgeld voor graven die voor de een van vrijheidsstrijders zijn en voor de ander van oorlogsmisdadigers – en dan weer precies omgekeerd in de belendende sectie.
[1] De UPA, ‘Oekraïense Opstand Armada’, vocht voor, tijdens en na de Tweede Wereldoorlog tegen de Poolse, Duitse en Sovjet-bezetters. Na de gedwongen sovjetisering, en vooral na de Holodomor, beschouwden velen de Polen en de Sovjet-communisten als een groter kwaad dan de Duitsers. Tijdens en na de oorlog waren UPA-ers betrokken bij de etnische zuiveringen van Joodse en Poolstalige inwoners. In 1949 was de UPA militair verslagen door de sovjets, die daarbij grotere verliezen leden dan tijdens de Sovjet-bezetting van Afghanistan. In 1991 werd het doel van de UPA op vreedzame wijze bereikt: een onafhankelijk Oekraïne.
©
Paul Braamberg 2022.
