Over
de weg van Lviv naar Drohobytsj valt niets anders te zeggen dan dat het een
goede tweebaansweg is en dat het de hele ochtend regent. O, en twee van ons
(gelukkig niet de bestuurster) zitten achterstevoren in de auto tot de hoogste
schoorsteen van de uitgestrektste buitenwijk van ons allerthuiste Lviv is
verdwenen achter de horizon.
Over het landschap valt iets meer te zeggen. Dat verandert van grootschalige Drentse zandvlakte in grootschalig Zuid-Limburgs heuvelland met een soort van maxi-Savelsbos aan de einder. Ja, hier ook lössgrond, veel löss, total-löss. Heel vruchtbaar, dat wel, plus wat glibberigere rij-eigenschappen waarmee we later zullen kennismaken. Over Drohobytsj, ons vandaagse reisdoel, valt duidelijk wel veel te zeggen: ga er niet heen! Ga er niet heen, dat verzekerden ons, onafhankelijk van elkaar, twee eerdere en zwaar teleurgestelde bezoekers. ‘Ja,’ zei de een, ‘Drohobytsj, daarover schreef ene Bruno Schulz in het interbellum de prachtigste verhalen. Maar dat Drohobytsj is in de oorlog verwoest.’ En de andere raadgever had gezegd: ‘Nee, die Schulz schreef wartaal. En Drohobytsj is een betonnen stadje waar het altijd regent – alsof de Sovjet-Unie nog bestaat.’ Niks daarvan, zeggen we tegen elkaar. Dat Drohobytsj zoeken we immers niet, we zoeken de sjtetl van de briljante Poolstalige schrijver Bruno Schulz.
Randland | V - Drohobytsj
