Randland

Drie van ons hebben dezelfde nachtmerrie gehad: je maakt je studie niet af. Het ultieme falen. En dan word je zweetbadend wakker in de volle doorraamzonneschijn en beneden drommen Lvivelingen en meterspoortrams, dus dan weet je dat je decennia geleden wél je studie hebt afgemaakt omdat je juist op het afbreek-moment hier in Lviv wakker bent geworden. En daarom heb je de stad in een doosje gedaan, altijd ter inzage als je dat nodig hebt.

Bij Bohemia was de afstudeercrisis naast tijdelijke adolescentenlamlendigheid ook een kwestie van hogerhands. Terwijl we ontbijtboterhammetjes smeren en ontbijtthee of –oploskoffie slurpen, vertelt ze:
‘Toen het Warschaupact in augustus-68 Praag bezette, stapten we meteen uit de partij-zonder-menselijk-gezicht-maar-met-tanks. “Normaal” zou je dan meteen van de universiteit gegooid worden, maar gelukkig begon die Normalisatie pas een jaar later, nét nog had ik binnen elf maanden kunnen afstuderen. Uiteindelijk tamelijk overbodig want een interessante baan mocht toch nooit …’
‘Nu ja, schaapsherderin in de Karpaten: tegenwoordig dé gedroomde hogeropgeleidenbaan!’
‘Karpaten, Karpaten: here we come!’
‘O, maar eerst …’
Drie van ons zetten een drietalig ‘Lang zal ze leven’ in en Moravia luistert.

Kusgewoontewanggetrouw worden cadeautjes aan Moravia overhandigd. Nee de bloes hoeft niet geruild. En het Lvivste cadeau wordt een grootste-begraafplaats-van-Lviv-bezoek. Maar eerst: naar een кава voor verjaardags-strudel!

Meteen om de hoek is het raak: een koffiehuis, met, o, fantastisch: alle muren volgehangen met camera’s, van Almaz tot en met Zenit, tot Zorki zelfs: alleen of getweeën tot genegenen in vergulde lijsten. Aldus jarigt Noordkust vrolijk mee en vanmiddag zal hij z’n verjaardagscadeau op de bazaar afdingen tot twintig procent – beslist!

De tramrit naar het verjaardagskerkhof is zittend en lang en uitzichtrijk lommerrijk villawijk en de tram kraakt en steunt en slingert nauwelijks en rijdt en rijdt. Zo raakt ook railfan Westkust aangejarigd, van dit échte ka-oe-ka-do.
Ook Bohemia voelt zich jarig. Ze heeft al zo vaak gejarigd, zelf en met haar kinderen en kleinkinderen en nu met ons, dat ze het elke dag is. Ze feliciteert zichzelf, de jeugdbondbonsjes hebben haar nooit kunnen overweldigen, toen niet, gister niet. Altijd had ze de kracht om zich niet te corrumperen, niet te verklikken, altijd in waarheid geleefd.
Aldus jarigen we allevier op Moravia d’r verjaardag. Ha, gevieren gevierd is dubbel-dubbel plezierd. En niemand kniesoort dat in je jeugd elke verjaardag het zenit van je dantot-leven was, maar tegenwoordig slechts de zoveelste rateltand aan je levensbraakrad is.

Verjaardag